Nebo je puno krušaka
i one zru.
Padaju na tebe
padaju na mene
padaju na tvoje lice od soli
i venu
proždiru same sebe
urliču dok padaju
padaju dok vole
a vole samo prah
vole samo koru jednog hrasta
jedne vrbe
jednu stabljiku nekog cvijeća
čije ime me podsjeća na tvoje suze
tako se nježno izgovara
kroz zube
preko ruba
usana
sa strahom
razlivenom po žutim trošnim zidovima
od pjene.
Autor: Slobodan Ivanović
