Kad krvina šikne kroz napetu venu,
I kad drhtaj čežnju pojača u meni,
Iz mahnitog srca lavine kad krenu,
Pamet mi se stopi u mirisnoj pjeni.
Spazim svjetlost okom prije nego stigne,
I dodirnem zemlju ispod oštre trave,
Uhom čujem grlo kad pri dahu škripne,
Sva mi 'scuri pamet iz mladačke glave.
Kad krvina šikne kroz napetu venu,
I kad drhtaj čežnju pojača u meni,
Kosu smrsim dugu baršunastu njenu,
Razum se ko potok slije k' istoj ženi.
Autor: Emir Bajrović
