Beogradska zora budi sanjive oči
Pet je aprilskih sati
Mrak se povlači u skrovišta
Istok svjetlost njedri
U Višegradskoj neko naglo koči
Iz odžaka toplane dim se stidi što je crn
Sa zapada se nebo polako vedri
Žubor česme iz dvorišta
Vrata u intenzivnoj tiho škripe
I šušte zeleni mantili
Dopiru zvuci klompi sa stepeništa
Hodnici prazni i slobodne klupe
A još juče smo i mi tu negdje bili
San o budućnosti se pretvara u ništa
Kao kad se balon nabije na trn.
Autor: Petar Vasić
