Požutelim
spremištem sećanja
lebde raštrkane,
unaokolo razbacane
mučne uspomene,
ovlaš okačene
na kapiju umišljene,
maštom okovane
dveri zamagljene.
Gde su silom potisnute,
odložene, gotovo
zaboravljane.
Čekaju i slute
snove neodsanjane,
dane neproživljene,
želje zaboravljene,
niz put ispuštene.
Duboko su u dušu
zarivene.
Gutaju me, spotiču,
nemilice riju
humke zaborava.
Kopaju sećanja,
zbog kojih
sokovi života
neizbežno ističu!
Autor: Marina Tot
