Tuga

I vrelo olovo što ključa kao voda

I njegova duša što smrti teži

I tajnu što nikome neće da oda

I razlog što nikada neće da beži

I ljubav što oseti i što se skloni

I sreću kojoj se oduvek nada

I žeđ za krvlju koja ga goni

I bol koja nad njim vlada

I nebo koje sa njim zbori

I šume i reke koje ga vole

I umor koji ga danima mori

I rane kojih nema, a bole

I noc koja tamom ga čuva

I sunce koje ga miluje danju

I vetar što mu kroz kosu duva

Ne čine mu tugu nikako manju.

Jer, tuga je tamo na onom mestu gde bi srce trebalo da stoji.

Autor: Duško Milošević