Ponirem u zamah
noći velegrada,
uzavrele reke
beskrajnih kaskada
bezimenih lica
zgusnutih u zbrku
zatečene igre
rasplamsanog bića
osvetljenog grada.
Uranjam u sito
utopljenog vrela,
vijugavo, vito,
toplo, bajkovito
Začarana cela!
Što nikada nisam
tom silinom mogla
priuštiti sebi
nigde, osim ovde
uzavrela čela,
prenapeta bila,
čak i da sam htela.
Nigde kao sada
u sjajnoj mekoći
noći velegrada!
Autor: Marina Tot
